tag:blogger.com,1999:blog-34925387.post7743995595942025644..comments2023-08-07T13:08:55.650+03:00Comments on Παράβαση: Ακίνητος χρόνοςselanahttp://www.blogger.com/profile/17792265265054035409noreply@blogger.comBlogger12125tag:blogger.com,1999:blog-34925387.post-46354164740402886292009-06-11T01:57:37.663+03:002009-06-11T01:57:37.663+03:00Δεν πιστεύω ότι συντελείται ποτέ ακινησία. Το θέμα...Δεν πιστεύω ότι συντελείται ποτέ ακινησία. Το θέμα μου είναι τι μπορεί να συμβαίνει κατά τη διάρκεια της φαινομενικής ακινησίας. Εξ ου και ο αντιφατικός τίτλος.<br /> <br />Όσο για τον φόβο: <i>Δεν τον γνώρισα και μη με ρωτάτε γι’ αυτό παρακαλώ, είμαι ευαίσθητη σ’ αυτό το θέμα.</i> (βλ. Θ. Παπακωνσταντίνου – Πεχλιβανής)<br /><br /><br />Είχα ξεχάσει το blog και την ομορφιά των σχολίων. Σ’ ευχαριστώ για τις υπενθυμίσεις Ανώνυμε και για το ωραίο σχόλιο.selanahttps://www.blogger.com/profile/17792265265054035409noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-34925387.post-41947374380387481792009-05-03T18:50:00.000+03:002009-05-03T18:50:00.000+03:00Ο φόβος του χρόνου δημιούργησε τον θεό Κρόνο. Ο φό...Ο φόβος του χρόνου δημιούργησε τον θεό Κρόνο. Ο φόβος του δωματίου δημιούργησε τα τερματικά. Ο φόβος του ελέγχου δημιούργησε το γάμο και τις "κάμερες διαχείρισης κυκλοφορίας". Ο Φόβος του θανάτου έδωσε δουλειά σε τόσο κόσμο. Έστω.<br />Όμως γιατί όσο περιμένουμε το ασανσέρ, τον καφέ, το λεωφορείο, τον Μορφέα και το φανάρι αφιερώνουμε τόσο χρόνο στην ακινησία και τόσο χώρο στην αφασία; Είναι το διάλειμμα από τη μιζέρια η ρουτίνα; Σταματάει η ακινησία ενός αθλητή που κάνει διακόσιους γύρους τη μέρα στο στίβο, αν είναι ακινητοποιημένος από τις σκέψεις του; Για τη δική του αντίληψη, ίσως. Για το στίβο, σίγουρα όχι.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-34925387.post-50793715724171005792007-02-02T23:45:00.000+02:002007-02-02T23:45:00.000+02:00ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΟΣΤ!ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΟΣΤ!dianatheneshttps://www.blogger.com/profile/00032062246460019436noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-34925387.post-68582212671925488632007-01-05T03:37:00.000+02:002007-01-05T03:37:00.000+02:00Καλωσόρισες παράξενε :)
Όντως, είναι πολλοί. Νομίζ...Καλωσόρισες παράξενε :)<br />Όντως, είναι πολλοί. Νομίζω, όμως, ότι δεν πρέπει να αποφεύγεται πάντα η ακινησία. Είναι σα να αποφεύγεται η συνειδητοποίηση.<br />Ή, πάλι, όχι…; <br /><br />Καλή χρονιά, γεμάτη καλά.selanahttps://www.blogger.com/profile/17792265265054035409noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-34925387.post-40719999503816217372007-01-02T12:26:00.000+02:002007-01-02T12:26:00.000+02:00Πολύ ενδιαφέρον.
Πάντως νομίζω είναι ανεξάντλητοι ...Πολύ ενδιαφέρον.<br />Πάντως νομίζω είναι ανεξάντλητοι οι τρόποι που μπορεί να εφεύρει ο άνθρωπος για να αποφύγει μια στιγμή ακινησίας.Παράξενοςhttps://www.blogger.com/profile/10864373568033569093noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-34925387.post-66630650179140390132006-12-25T18:53:00.000+02:002006-12-25T18:53:00.000+02:00Ευχαριστώ πολύ dianathenes! Ευελπιστώ, ακόμα, να α...Ευχαριστώ πολύ dianathenes! Ευελπιστώ, ακόμα, να ανεβάσω επίκαιρο post πριν περάσουν εντελώς οι γιορτές.. Ας ανταλλάξουμε όμως ευχές γιατί δεν είμαι και τόσο άξια εμπιστοσύνης στα χρονικά περιθώρια. Χρόνια πολλά :)selanahttps://www.blogger.com/profile/17792265265054035409noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-34925387.post-27194634895548266432006-12-25T11:06:00.000+02:002006-12-25T11:06:00.000+02:00Χρόνια Πολλά!Χρόνια Πολλά!dianatheneshttps://www.blogger.com/profile/00032062246460019436noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-34925387.post-50985460003717393082006-12-18T01:19:00.000+02:002006-12-18T01:19:00.000+02:00dianathenes,
μάλλον το αντίθετο ισχύει για εμένα....dianathenes, <br />μάλλον το αντίθετο ισχύει για εμένα. Δεν αντέχω να μην αντιμετωπίσω οτιδήποτε, μικρό ή μεγάλο. Κρυφός μαζοχισμός; Ίσως. Το αποτέλεσμα είναι να στέκομαι στα επιμέρους, η ζωή να τρέχει μπροστά κι εγώ από πίσω της να την προλάβω.<br /><br />Προσπάθησα να αποφύγω την μετωπική αντιμετώπιση του θανάτου, αλλά πάντα βλέπεις και θίγεις το ευαίσθητο σημείο. Ναι, σε αποχωρισμούς αναφέρομαι, σε μικρούς και μεγάλους <I>θανάτους.</I> Δεν τους αντιμετωπίζω με ηρεμία και αξιοπρέπεια. Φοβάμαι, παραλύω, η γη χάνεται κάτω από τα πόδια μου, αλλά νευριάζω κιόλας. Νευριάζω με εμένα. Και με τιμωρώ με το να στέκομαι εκεί που πονάει μηρυκάζοντάς το, μέχρι να γίνει εγώ, να το αφομοιώσω.<br /><br />Έχεις δίκιο για αυτό που λες με τη Φύση. Δεν το είχα σκεφτεί. (Φαντάσου πόσο παιδί της πόλης είμαι.) Θυμήθηκα όταν έβλεπα κάτι ντοκιμαντέρ σχετικά με τη φύση και τα ζώα που δείχνουν την αναπαραγωγή, την εύρεση τροφής, το θάνατο κλπ, σκεφτόμουν πόσο εντυπωσιακό είναι ο θάνατος του ενός να σημαίνει τη ζωή του άλλου. Εκεί που λυπόμουν, χαιρόμουν ταυτόχρονα. Όντως, αν διδαχθεί κάποιος από τη Φύση ίσως καταφέρει να βλέπει (σύντομα) τη <I>ζωή</I> που γεννιέται μετά τον <I>θάνατο</I>. Όσο για τη μοναξιά σε τέτοιες εμπειρίες, σκέφτομαι ότι οφείλεται σε προηγούμενους <I>θανάτους.</I> Άρα επιστρέφουμε στο ίδιο σημείο. Περισσότερο, πάντως, με πονάει η μοναξιά σε ευχάριστα γεγονότα.selanahttps://www.blogger.com/profile/17792265265054035409noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-34925387.post-42591249686538423932006-12-16T14:27:00.000+02:002006-12-16T14:27:00.000+02:00Selana, ανήκω μάλλον σε αυτούς που αρχίζουν και τρ...Selana, ανήκω μάλλον σε αυτούς που αρχίζουν και τρέχουν μπροστά σε τέτοια γεγονότα. Για να πω την αλήθεια είναι τα γεγονότα που με παραλύουν από τον φόβο και τότε αρχίζω και δουλεύω σαν τρελή για να μην τα σκέπτομαι. Για την ακρίβεια μπροστά τρέχω εγώ και από πίσω με κυνηγάει ο Φόβος μέχρι να βρω μια κρυψώνα να χωθώ και να τον δω να προσπερνάει όπως όταν σε κυνηγάει ένας τρελός δολοφόνος να σε σκοτώσει. Τότε λέω γλίτωσα και αυτή τη φορά. Όλο λέω ότι κάποτε θα βρω το κουράγιο να καθίσω απέναντί του ήρεμη και αξιοπρεπής και παγερή για να τον αντιμετωπίσω - ίσως πιάνοντας κουβέντα μαζί του- αλλά μέχρι τώρα δεν τα έχω καταφέρει. <br /><br />Συνήθως πάντα είναι θάνατοι προσώπων ή πραγμάτων που με βάζουν σε αυτό το τριπάκι και σκέφτομαι τότε συχνά με ντροπή την γελοιότητα και την δειλία του σύγχρονου ανθρώπου που μην έχοντας καμιά επαφή με την Φύση πλέον έχασε και την καθημερινή παράσταση που δίνει ο θάνατος με τα ζώα και τα φυτά. Έχασε και τις διαδικασίες του πένθους, το βίωμα του και την επιστροφή στην χαρά. Πάνω απ όλα έχασε την εμπειρία να μοιράζεται τους θανάτους του με τους άλλους ανθρώπους. Όλοι καλούμεθα να πενθήσουμε μοναχοί και αυτό μας φαίνεται αβάσταχτο. Ίσως είναι μια πιθανή αιτία, δεν ξέρω. Εσύ τι λες;dianatheneshttps://www.blogger.com/profile/00032062246460019436noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-34925387.post-83522137712910168712006-12-15T18:27:00.000+02:002006-12-15T18:27:00.000+02:00Για αυτό Thrass, γιατί κοστίζουν ακριβά.
Ακριβώς ...Για αυτό Thrass, γιατί κοστίζουν ακριβά.<br /><br />Ακριβώς ggl. Για να πιάσει η καινούργια μπογιά πρέπει να ξύσεις την παλιά. Καλώς όρισες :)selanahttps://www.blogger.com/profile/17792265265054035409noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-34925387.post-13854136905996728822006-12-15T13:30:00.000+02:002006-12-15T13:30:00.000+02:00Μερικές φορές όμως η βαφή στους τοίχους σκάει προδ...Μερικές φορές όμως η βαφή στους τοίχους σκάει προδίδοντας όλα αυτά τα χρώματα που ήθελες να ξεχάσεις.gglhttps://www.blogger.com/profile/12326350207257869380noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-34925387.post-37169572020197122582006-12-15T02:49:00.000+02:002006-12-15T02:49:00.000+02:00Για αυτό οι φίλοι μου μισούν τις Κυριακές (κατά τα...Για αυτό οι φίλοι μου μισούν τις Κυριακές (κατά τα Υπόγεια Ρεύματα).<br /><br />ThrassAnonymousnoreply@blogger.com