27 Μαρτίου 2007

Περιοδική μετάνοια

Ο Ηλίας έκλεβε τους αναπτήρες των φίλων του μανιακά. Δεν ήταν να αφήσει κάποιος τον αναπτήρα του στο τραπέζι κι ακαριαία γινόταν η εμμονή του Ηλία. Αν δεν τον είχε στην τσέπη του φεύγοντας αρρώσταινε. Οι αναπτήρες στα περίπτερα και τα ψιλικατζίδικα δεν τον συγκινούσαν ούτε στο ελάχιστο. Και αυτούς που έκλεβε ακόμα, μετά τους έχανε συνήθως. Μερικές φορές, μάλιστα, τους είχε πετάξει στα σκουπίδια επίτηδες.

Όλοι ήξεραν τη συνήθεια του Ηλία. Όσοι πήγαιναν για καφέ μαζί του είχαν τον αναπτήρα τους στο χέρι σε όλη τη διάρκεια της συνεύρεσης. Κάποια στιγμή όμως ξεχνιόντουσαν. Γι’ αυτή τη στιγμή ζούσε ο Ηλίας. Αυτή η στιγμή ήταν αρκετή για να βρεθεί ο αναπτήρας κάπου επάνω του. Είχαν εκνευριστεί με τη συνήθειά του. Ακόμα κι αν δεν είχαν αναπτήρα μαζί τους όταν συναντιόντουσαν, αναγκάζονταν να αγοράσουν κι ας ήξεραν ότι μετά τον καφέ θα τον έχουν χάσει. Ήταν ικανός να δανείζεται αναπτήρα από τα διπλανά τραπέζια και να ξαφρίσει ολόκληρο το μαγαζί. Προτιμούσαν να χάσουν μισό ευρώ παρά να γίνουν ρεζίλι.

Του είχαν παραπονεθεί, τον είχαν περιγελάσει, τον είχαν βρίσει, είχαν φτάσει στο σημείο να τσακωθούν μαζί του. Δεν ήταν το μισό ευρώ το πρόβλημά τους. Πολλές φορές αγόραζαν αναπτήρα και του τον χάριζαν. Δεν τον έπαιρνε ποτέ. Δεν τον ήθελε. Ήθελε να τους τον πάρει κάτω από τη μύτη τους. Ήταν η γαμημένη η συνήθεια του Ηλία που τους χάλαγε τη διάθεση πλέον.

Ήρθε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ο Ηλίας έκλεψε τον αναπτήρα-σκυλάκι της Αγγελικής που της είχε αγοράσει στο πρώτο τους ραντεβού ο Τάσος από έναν τυφλό. Η Αγγελική έγινε έξαλλη. Όχι τίποτα άλλο έκανε και τον ανήξερο. Ορκιζόταν ότι δεν τον είχε πάρει αυτός. Της είπε ότι τον προσβάλλει κιόλας, «τι να τον κάνω εγώ τον αναπτήρα - πεκινουά;» Η συνηθισμένη σκηνή αυτή τη φορά κράτησε πολύ ώρα, τα νεύρα τεντώθηκαν και η χαλαρή διάθεση του απογευματινού καφέ είχε κάνει φτερά. Η Αγγελική έφυγε και του υποσχέθηκε ότι δε θα του ξαναμιλήσει. Όλοι νευρίασαν μαζί του. Αυτή τη φορά το είχε παρακάνει. Ο Ηλίας έμεινε μόνος στο τραπέζι της καφετέριας.

Τρεις μέρες μετά κι αφού κανείς απ'την παρέα δεν ευκαιρούσε να πάει για καφέ, έβαλε σ’ έναν φάκελο τον αναπτήρα-σκυλάκι και τον έριξε στο ταχυδρομικό κουτί της Αγγελικής γράφοντας απέξω «συγγνώμη» στη θέση του αποστολέα. Οι σχέσεις αποκαταστάθηκαν. Δεν ξαναμίλησαν ποτέ γι' αυτό.

Τρεις εβδομάδες αργότερα η Αγγελική ξαναέχασε τον αναπτήρα-σκυλάκι.



"Θεωρώ την περιοδική μετάνοια μεγάλη υποκρισία γιατί τότε η μετάνοια δεν είναι παρά πριμ που δίνεται στις κακές πράξεις.
Η μετάνοια είναι μια παρθενικότητα που η ψυχή μας χρωστά στο Θεό.
Ο άνθρωπος λοιπόν που μετανοεί δύο φορές είναι φρικτός συκοφάντης.
Φοβάμαι πως στις μετάνοιές σου βλέπεις μόνο αφέσεις αμαρτιών!"
[“Χαμένες ψευδαισθήσεις”, Ονορέ ντε Μπαλζάκ]

7 σχόλια:

ggl είπε...

"Ένας που μετανοεί είναι αδύναμος άνθρωπος , κάποιος που μετανοεί 2 φορές δεν έχει χαρακτήρα." Κάπως έτσι θα το έβλεπε ο Νίτσε. Αλλά στη δική μου οπτική κάποιος που μετανοεί για μία πράξη, αλλά την επαναλαμβάνει, απλά δεν κατάλαβε γιατί έπρεπε να μετανοήσει την πρώτη φορά και υποχώρησε μπροστά στη τιμωρία.

selana είπε...

ggl,
Ένας που μετανοεί είναι αδύναμος άνθρωπος
διαφωνώ. Ακόμα και αν κάθε πράξη μας στηριζόταν σε σοβαρή κρίση και σκέψη πάλι θα κάναμε λάθη. Νομίζω ότι απαιτείται πολύ ισχυρός χαρακτήρας για να εξετάσει κάποιος την πράξη του εκ των υστέρων, να την κρίνει λανθασμένη και να μετανιώσει κιόλας. Αλίμονο αν όλα όσα κάναμε τα θεωρούσαμε πάντα σωστά. Εκτός κι αν με τον όρο “χαρακτήρα” ο Νίτσε εννοεί την ισχυρογνωμοσύνη ή απλά απαιτεί αλάνθαστους ανθρώπους.

κάποιος που μετανοεί 2 φορές δεν έχει χαρακτήρα
συμφωνώ απόλυτα. Αυτός που μετανοεί πολλές φορές για τον ίδιο λόγο στην ουσία δεν μετανιώνει ποτέ, κοροϊδεύει εαυτό και αλλήλους.

Η δική σου οπτική συμφωνεί με την άποψη του Μπαλζάκ: λες ότι υποχώρησε μπροστά στην τιμωρία και ο Μπαλζάκ λέει ότι στη μετάνοια βλέπει μόνο αφέσεις αμαρτιών, δηλαδή αποφυγή της τιμωρίας μέσω της παραδοχής.

Φοβάμαι να παραδεχτώ πως τελικά μας διαμορφώνει ο έπαινος ή η τιμωρία και όχι η κρίση μας.

Ανώνυμος είπε...

Μαθαίνουμε να έχουμε κρίση μέσα από επαίνους και τιμωρίες. Πρέπει να ωριμάσουμε αρκετά για να περάσουμε στο επόμενο στάδιο και η κρίση να λειτουργεί αυτόνομα...

selana είπε...

Έχεις δίκιο dreamerland. Αρκεί κάποια στιγμή να περνάμε στο επόμενο στάδιο.

Μόλις συνειδητοποίησα ότι μία βασική παράλειψη στο κείμενο είναι η ηλικία του Ηλία. Τον φαντάζομαι 32 χρονών.

Elias είπε...

Μήπως είναι στέλεχος του ΠΑΣΟΚ ο Ηλίας;

selana είπε...

Χαχαχα!
Θα μπορούσε Κουνούπι, όπως θα μπορούσε να είναι στέλεχος και των άλλων κομμάτων!

Ανώνυμος είπε...

ο τρόπος που γράφεις την ιστoρία δείχνει ότι ο Ηλίας συγχωρείται και γίνεται αποδεκτός γι' αυτό που είναι, σαν να είναι αυτό που κάνει με τους αναπτήρες. Είναι λογικό λοιπόν να κλείνει η ιστορία με την υποτροπή του.
Είναι αναμενόμενο ότι δεχόμαστε τους κοντινούς μας στις γενικές τους γραμμές, χωρίς αυτό να σημαίνει ανεπιφύλακτη συμπαράσταση σε κάθε τους έκφραση. Αλλιώς δεν θα είχαν νόημα οι σχέσεις και ο χρόνος που μας οργανώνει, θα είμαστε ήδη αναπτυγμένοι παντοιοτρόπως και πλήρως. Ταυτόχρονα, είναι χαρακτηριστικό για εμάς, τα άτομα που (επιλέγουμε να) είναι κοντινοί μας. Δηλαδή δείξε μου το φίλο σου, να σου πω ποιός είσαι.
Η μετάνοια μπορεί να μεταφραστεί σε αλλαγή που επιλέγουμε για να βελτιωθούμε. Η περιοδική μετάνοια σημαίνει ότι δεν δεχόμαστε μαθήματα, κάτι σαν τη φοροφυγή για την οποία θα καμάρωνε ο μέσος έλληνας, υποστηρίζοντας πως είναι αδικημένος από ένα κράτος-κοινωνία, το οποίο όμως πληγώνει ο ίδιος.
Βλέπω ότι ο Ηλίας πιστεύει ενδόμυχα ότι του χρωστάει ο κόσμος όλος. Και η παρέα του, (βασικά αυτοί που λένε ότι τον αγαπάνε,) έχει ένα σημαντικό μερίδιο ευθύνης απέναντι στον Ηλία και τη συμπεριφορά του. Το οποίο αν δεν καταλάβει και αναλάβει έγκαιρα, θα αποσυνισταθεί (,αν δεν έχει ήδη).