14 Δεκεμβρίου 2006

Ακίνητος χρόνος

Συμβαίνουν γεγονότα που δημιουργούν καταστάσεις οι οποίες σε βγάζουν από το ρυθμό σου, σε αποσυντονίζουν, θέλεις να μείνεις ακίνητος και να σκέφτεσαι μόνο αυτές, να τις αφομοιώσεις, να περάσουν στο αίμα σου, να γίνουν μέρος του Είναι σου να τελειώνεις, να γίνουν παρελθόν και να γίνεις κομμάτι του παρελθόντος σου. Υπάρχουν άνθρωποι που το ρίχνουν στη δουλειά, στις βόλτες, στη γυμναστική ή σε οτιδήποτε άλλο προκειμένου να μην σκέφτονται. Γίνονται υπερκινητικοί, αναλαμβάνουν νέες υποχρεώσεις, βάφουν το σπίτι τους, ανακαινίζουν τον εαυτό τους· προσπαθούν να προσπεράσουν αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα. Τα θάβουν κάτω από το νέο χρώμα του τοίχου, κάτω από ένα σωρό σημειώσεις υποχρεώσεων. Έρχεται όμως και η ώρα που περιμένουν τον καφέ να γίνει, το λεωφορείο στη στάση, το φανάρι να ανάψει, λίγο πριν κοιμηθούν. Η ώρα που θα σταθούν κι αυτοί για λίγο ακίνητοι, όπως εγώ. Η ώρα που δεν ξέρουν τι ώρα είναι ούτε πόση ώρα πέρασε. Δεν θέλω να μιλήσω για το πόσο αδρανοποιείται ο καθένας μας, γι’ αυτό το λίγο ή πολύ, γι’ αυτή τη διαστολή του χρόνου. Δε θέλω να μιλήσω για τίποτα βασικά. Θέλω μόνο να γεννηθούν μερικές φράσεις, ένα ποστ, μια κίνηση μηδενικών και άσσων στον παγκόσμιο ιστό για να (μου) αποδείξω ότι ούτε αυτός ο χρόνος είναι ακίνητος.

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Για αυτό οι φίλοι μου μισούν τις Κυριακές (κατά τα Υπόγεια Ρεύματα).

Thrass

ggl είπε...

Μερικές φορές όμως η βαφή στους τοίχους σκάει προδίδοντας όλα αυτά τα χρώματα που ήθελες να ξεχάσεις.

selana είπε...

Για αυτό Thrass, γιατί κοστίζουν ακριβά.

Ακριβώς ggl. Για να πιάσει η καινούργια μπογιά πρέπει να ξύσεις την παλιά. Καλώς όρισες :)

dianathenes είπε...

Selana, ανήκω μάλλον σε αυτούς που αρχίζουν και τρέχουν μπροστά σε τέτοια γεγονότα. Για να πω την αλήθεια είναι τα γεγονότα που με παραλύουν από τον φόβο και τότε αρχίζω και δουλεύω σαν τρελή για να μην τα σκέπτομαι. Για την ακρίβεια μπροστά τρέχω εγώ και από πίσω με κυνηγάει ο Φόβος μέχρι να βρω μια κρυψώνα να χωθώ και να τον δω να προσπερνάει όπως όταν σε κυνηγάει ένας τρελός δολοφόνος να σε σκοτώσει. Τότε λέω γλίτωσα και αυτή τη φορά. Όλο λέω ότι κάποτε θα βρω το κουράγιο να καθίσω απέναντί του ήρεμη και αξιοπρεπής και παγερή για να τον αντιμετωπίσω - ίσως πιάνοντας κουβέντα μαζί του- αλλά μέχρι τώρα δεν τα έχω καταφέρει.

Συνήθως πάντα είναι θάνατοι προσώπων ή πραγμάτων που με βάζουν σε αυτό το τριπάκι και σκέφτομαι τότε συχνά με ντροπή την γελοιότητα και την δειλία του σύγχρονου ανθρώπου που μην έχοντας καμιά επαφή με την Φύση πλέον έχασε και την καθημερινή παράσταση που δίνει ο θάνατος με τα ζώα και τα φυτά. Έχασε και τις διαδικασίες του πένθους, το βίωμα του και την επιστροφή στην χαρά. Πάνω απ όλα έχασε την εμπειρία να μοιράζεται τους θανάτους του με τους άλλους ανθρώπους. Όλοι καλούμεθα να πενθήσουμε μοναχοί και αυτό μας φαίνεται αβάσταχτο. Ίσως είναι μια πιθανή αιτία, δεν ξέρω. Εσύ τι λες;

selana είπε...

dianathenes,
μάλλον το αντίθετο ισχύει για εμένα. Δεν αντέχω να μην αντιμετωπίσω οτιδήποτε, μικρό ή μεγάλο. Κρυφός μαζοχισμός; Ίσως. Το αποτέλεσμα είναι να στέκομαι στα επιμέρους, η ζωή να τρέχει μπροστά κι εγώ από πίσω της να την προλάβω.

Προσπάθησα να αποφύγω την μετωπική αντιμετώπιση του θανάτου, αλλά πάντα βλέπεις και θίγεις το ευαίσθητο σημείο. Ναι, σε αποχωρισμούς αναφέρομαι, σε μικρούς και μεγάλους θανάτους. Δεν τους αντιμετωπίζω με ηρεμία και αξιοπρέπεια. Φοβάμαι, παραλύω, η γη χάνεται κάτω από τα πόδια μου, αλλά νευριάζω κιόλας. Νευριάζω με εμένα. Και με τιμωρώ με το να στέκομαι εκεί που πονάει μηρυκάζοντάς το, μέχρι να γίνει εγώ, να το αφομοιώσω.

Έχεις δίκιο για αυτό που λες με τη Φύση. Δεν το είχα σκεφτεί. (Φαντάσου πόσο παιδί της πόλης είμαι.) Θυμήθηκα όταν έβλεπα κάτι ντοκιμαντέρ σχετικά με τη φύση και τα ζώα που δείχνουν την αναπαραγωγή, την εύρεση τροφής, το θάνατο κλπ, σκεφτόμουν πόσο εντυπωσιακό είναι ο θάνατος του ενός να σημαίνει τη ζωή του άλλου. Εκεί που λυπόμουν, χαιρόμουν ταυτόχρονα. Όντως, αν διδαχθεί κάποιος από τη Φύση ίσως καταφέρει να βλέπει (σύντομα) τη ζωή που γεννιέται μετά τον θάνατο. Όσο για τη μοναξιά σε τέτοιες εμπειρίες, σκέφτομαι ότι οφείλεται σε προηγούμενους θανάτους. Άρα επιστρέφουμε στο ίδιο σημείο. Περισσότερο, πάντως, με πονάει η μοναξιά σε ευχάριστα γεγονότα.

dianathenes είπε...

Χρόνια Πολλά!

selana είπε...

Ευχαριστώ πολύ dianathenes! Ευελπιστώ, ακόμα, να ανεβάσω επίκαιρο post πριν περάσουν εντελώς οι γιορτές.. Ας ανταλλάξουμε όμως ευχές γιατί δεν είμαι και τόσο άξια εμπιστοσύνης στα χρονικά περιθώρια. Χρόνια πολλά :)

Παράξενος είπε...

Πολύ ενδιαφέρον.
Πάντως νομίζω είναι ανεξάντλητοι οι τρόποι που μπορεί να εφεύρει ο άνθρωπος για να αποφύγει μια στιγμή ακινησίας.

selana είπε...

Καλωσόρισες παράξενε :)
Όντως, είναι πολλοί. Νομίζω, όμως, ότι δεν πρέπει να αποφεύγεται πάντα η ακινησία. Είναι σα να αποφεύγεται η συνειδητοποίηση.
Ή, πάλι, όχι…;

Καλή χρονιά, γεμάτη καλά.

dianathenes είπε...

ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΟΣΤ!

Ανώνυμος είπε...

Ο φόβος του χρόνου δημιούργησε τον θεό Κρόνο. Ο φόβος του δωματίου δημιούργησε τα τερματικά. Ο φόβος του ελέγχου δημιούργησε το γάμο και τις "κάμερες διαχείρισης κυκλοφορίας". Ο Φόβος του θανάτου έδωσε δουλειά σε τόσο κόσμο. Έστω.
Όμως γιατί όσο περιμένουμε το ασανσέρ, τον καφέ, το λεωφορείο, τον Μορφέα και το φανάρι αφιερώνουμε τόσο χρόνο στην ακινησία και τόσο χώρο στην αφασία; Είναι το διάλειμμα από τη μιζέρια η ρουτίνα; Σταματάει η ακινησία ενός αθλητή που κάνει διακόσιους γύρους τη μέρα στο στίβο, αν είναι ακινητοποιημένος από τις σκέψεις του; Για τη δική του αντίληψη, ίσως. Για το στίβο, σίγουρα όχι.

selana είπε...

Δεν πιστεύω ότι συντελείται ποτέ ακινησία. Το θέμα μου είναι τι μπορεί να συμβαίνει κατά τη διάρκεια της φαινομενικής ακινησίας. Εξ ου και ο αντιφατικός τίτλος.

Όσο για τον φόβο: Δεν τον γνώρισα και μη με ρωτάτε γι’ αυτό παρακαλώ, είμαι ευαίσθητη σ’ αυτό το θέμα. (βλ. Θ. Παπακωνσταντίνου – Πεχλιβανής)


Είχα ξεχάσει το blog και την ομορφιά των σχολίων. Σ’ ευχαριστώ για τις υπενθυμίσεις Ανώνυμε και για το ωραίο σχόλιο.